به گزارش خبرنگار مهر، بر اساس گزارش کیواس تعطیلی موقت پردیس های دانشگاهی به دلیل شیوع ویروس کرونا باعث شده است که موسسات آموزش عالی بیش از هر زمان دیگری به «فناوری های آموزشی» اعتماد کنند.
با محدودیت ایجاد شده در تماس حضوری استادان و دانشجویان، دانشگاه های سراسر جهان اکنون به «فناوری های آموزشی» وابسته شده اند تا آموزش عالی از راه دور را با کیفیت مناسب به دانشجویان ارائه دهند.
در حالی که همه گیری کرونا، سرعت پذیرش نوآوری های مختلف در «فناوری های آموزشی» دانشگاه ها را تسریع کرده است، کارشناسان پیش بینی می کنند که آموزش عالی مدتها پس از پایان کرونا هم می تواند ارزش استفاده از این نوآوری ها را مشاهده کند.
به گفته «پینسنت ماسون» کارشناس آموزش عالی؛ دانشگاه ها و سایر ارائه دهندگان آموزش عالی این فرصت را دارند که از چالش هایی که از طریق بحران کرونا با آن روبرو هستند به عنوان سکوی پرشی برای تحول یادگیری آنلاین برای دانشجویان استفاده کنند. به عبارت دیگر ، دانشگاه های آینده نگر می توانند از این موضوع برای تأمل در یادگیری آنلاین و ارزش آن در بلند مدت استفاده کنند.
در حالی که تجدید حیات «فناوری های آموزشی» در برخی از موسسات آموزش عالی هیجان انگیز است اما در مقابل برای برخی از دانشگاه ها موانعی ایجاد کرده است که اگر از بین نرود، می تواند کیفیت آموزش دریافت شده توسط دانشجو را تهدید کند.
بحران کرونا آموزش عالی از راه دور را با یک آزمایش جهانی مواجه کرده است تا حدی که بسیاری از موسسات با استفاده از نوآوری های «فناوری های آموزشی» و بهبود تجربه یادگیری و ارائه محتوا توانستند با موفقیت آموزش خود را به صورت آنلاین تغییر دهند. به عنوان مثال دانشگاه ژجیانگ چین تنها در طی دو هفته موفق شد بیش از ۵ هزار دوره آنلاین را تعریف کند و برای ۳ هزار و ۶۷۰ عضو هیئت علمی جلسات آموزشی ترتیب داد.
با این حال فناوری پیشرفته ابزارهای آموزشی چند موضوع دیگر را هم در برمی گیرد.
بر اساس اعلام مجمع جهانی اقتصاد، ۳.۷ میلیارد نفر در سراسر جهان به اینترنت دسترسی ندارند و تحقیقات یونسکو نشان می دهد که در جنوب صحرای آفریقا ۸۹ درصد از زبان آموزان به کامپیوترهای خانگی دسترسی ندارند و برای فقط یک گیگابایت داده، تقریباً باید ۴۰ درصد از دستمزد متوسط ماهانه خود هزینه کنند.
در حالی که عدم دسترسی به اینترنت در کشورهای در حال توسعه مسئله مهمی است اما این موضوع در کشورهای ثروتمند نیز تأثیرگذار بوده است. به عنوان مثال به دلیل سرعت ضعیف اینترنت در مناطق روستایی و سرزمین های پهناور ایالات متحده آمریکا، تخمین زده می شود که نزدیک به ۳۰ میلیون شهروند نمی توانند از مزایای عصر دیجیتال بهره مند شوند.
همچنین سازمان همکاری اقتصادی و توسعه (OECD) استرالیا را به عنوان چهارمین کشور با «کندترین پهنای باند» معرفی کرده است. بنابراین، بسته به محل استقرار موسسه، توسعه فناوری های آموزشی نیز متغیر است.
همانطور که موسسه بررسی اقتصادی هاروارد توضیح می دهد، آموزش آنلاین «شکاف دیجیتالی» را هم افزایش می دهد. دانشجویان ثروتمند از جدیدترین لپ تاپ ها، پهنای باند بهتر، اتصالات Wi-Fi پایدارتر و ابزارهای دیداری و شنیداری پیچیده تری برخوردارند.
در حالی که فناوری های آموزشی یک راه حل برای شرایط دوران کرونا هستند و ممکن است آموزش عالی را در بلند مدت بهبود ببخشد اما برای موفقیت، به سطح مشخصی از زیرساخت های فناوری هم نیاز است. علاوه بر زیرساخت های کافی، کادر آموزشی و دانشجویان باید توانایی و تمایل به استقبال از فناوری های آموزشی را در آموزش عالی داشته باشند.
یکی از راه های رفع شکاف دیجیتالی ایجاد همکاری بهتر بین سازندگان فناوری های آموزشی و استادان موسسات آموزش عالی است.
طراحان فناوری های آموزشی ممکن است چگونگی توسعه فرآیندها و برنامه های داده محور را درک کنند اما ممکن است به اندازه اساتید در درک نحوه ارائه آموزش مهارت نداشته باشند. برعکس اساتید هم ممکن است کمتر از طراحان توانایی یک فناوری را در آموزش درک کنند و مجبور باشند برای دستیابی به مهارت لازم در این نوع از فناوری ها تلاش بیشتری کنند.
توسعه فناوری های آموزشی اگر نتواند به موسسات آموزش عالی کمک کند، توسعه بیهوده ای خواهد بود.
آشوک گوئل، استاد علوم کامپیوتر در انستیتوی فناوری جورجیا می گوید: حتی وقتی دانشجویان به دانشگاه بازگردند هم دوره های آموزشی دوره های آنلاین و ترکیبی خواهد بود و ما به دنبال راه هایی هستیم که هوش مصنوعی بتواند کلاس های درس را تقویت کند.
با توجه به طول عمر فناوری های آموزشی ضروری است که یک گفتگوی مداوم بین اساتید موسسات آموزش عالی و متخصصان فناوری وجود داشته باشد تا هیچ طرفی در روند کار عقب نماند.
